Rodzina oraz powinowaci to także duchowieństwo.

Stanisława i Salomea Gorczyckie

Salomea Gorczycka (ur. 1856 – zm. 1919)

Długie lata pracowała, jako retuszerka w zakładzie fotograficznym. Około 50 roku życia wstąpiła do klasztoru sióstr Niepokalanek. Przybrała imię zakonne Maria Salomea.
To zgromadzenie założone przez M.Józefę Karską i M.Marcelinę Darowską przy współudziale o. Hieronima Kajsiewicza, powstało w Rzymie w 1857r. Matka Marcelina Darowska, w znaczącym dla historii Polski 1863 roku, przeniosła je na ziemię ojczystą. Celem duchowym Zgromadzenie jest: Chwała Boża, miłość w odpowiadaniu Miłości oraz ukochanie każdej Woli Bożej. Zadaniem Zgromadzenia jest służyć Kościołowi modlitwą i pracą nad formacją polskiej kobiety. Siostry zajmują się wychowaniem młodego pokolenia. Salomea w czasie I wojny światowej pielęgnowała rannych i chorych. Zaraziła się tyfusem i zmarła w 1919 roku w szpitalu. Pochowana w Jazłowcu, który do 1946 był domem zakonnym zgromadzenia.

Zofia Brudzińska (1899-1993) 

Początkowo była nauczycielką. Uczyła polskie dzieci w szkołach na kresach. Tam straciła wzrok na skutek przebytych chorób. W 1939 roku wstąpiła do zakonu sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Zgromadzenie założyła w 1918 r. niewidoma Matka Elżbieta Róża Czacka. Głównym celem Zgromadzenia oprócz bezpośredniej służby niewidomym jest wynagradzanie Bogu za duchową ślepotę ludzi. Od początku istniała ścisła współpraca sióstr ze świeckimi.
Zofia Brudzińska wstępując do zakonu przybrała imię Jana. Za namową wielu osób spisała swoje wspomnienia z czasów młodości, które zatytułowane „Zaślubiona wschodowi” ukazały się już po jej śmierci nakładem wydawnictwa „Święty Paweł” . Opisała w nich swoją pracę nauczycielki na wschodzie.