Mistrzów pędzla w rodzinie było kilku. Wielu zawodowych – kilku amatorów. Tu przedstawiam tylko zawodowców. Oczywiście przedstawiam ich chronologicznie. Wszystkie fotografie pochodzą z rodzinnych albumów.

Tytus Maleszewski

Tytus Maleszewski (ur. 1827 – zm. 1898)

Malarz, rysownik, pedagog. W latach 1844-50 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Aleksandra Kokulara, Rafała Hadziewicza, Ksawerego Kaniewskiego, Feliksa Pęczarskiego i Marcina Zaleskiego. Następnie przez kilka lat nauczał rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Łowiczu. W latach 1856-57 kontynuował studia artystyczne w pracowni L. Cogneta w Paryżu. Poznał tam wówczas Wojciecha Gersona, z którym pozostawał przez długie lata w serdecznym kontakcie. Zaprzyjaźnił się również z Cyprianem Kamilem Norwidem; wykonał wtedy rysunkowy portret poety, a Norwid poświęcił malarzowi i jego żonie kilka wierszy. W latach 1858-60 uzupełniał studia w Akademii św. Łukasza w Rzymie. Po powrocie do kraju zatrzymał się w Warszawie, skąd wyjeżdżał w liczne podróże po kraju – do Wilna, Żytomierza, Kijowa. W 1866 roku zamieszkał w Poznaniu. Stamtąd dwukrotnie udawał się do Paryża (1868-70, 1870-72). Po krótkim pobycie w Monachium (1873) osiedlił się w Warszawie. Tutaj od roku 1878 we własnej pracowni prowadził kursy rysunku i malarstwa dla kobiet.
Był uznanym portrecistą. Wykonał m.in. portrety olejne Artura Grottgera, Stanisława Moniuszki, Teofila Lenartowicza, śpiewaczki Adeliny Patti czy też wizerunki rysunkowe Wincentego Pola, Seweryna Goszczyńskiego, Zygmunta Krasińskiego, Henryka Rodakowskiego, Deotymy. Ponadto malował studia typów ludzkich, sceny rodzajowe, kompozycje figuralne oparte na motywach literackich i obrazy religijne.

Eligiusz Niewiadomski

Eligiusz Niewiadomski (ur. 1869 – zm. 1923)

Malarz i historyk sztuki. Studiował malarstwo w petersburskiej i paryskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego mistrzem był Wojciech Gerson – zwolennik realizmu w malarstwie. Niewiadomski w 1894 roku w Petersburgu obronił pracę dyplomową pt. „Centaury w lesie”. W 1896 roku w Paryżu namalował pejzaż „W lesie”. Był dobrze zapowiadającym się, młodym artystą. Zdolnemu Eligiuszowi wróżono przyszłość wziętego i popularnego malarza. Z tego okresu pochodzi też jego autoportret, na którym jedna z nimf ozdabiała mu skroń wieńcem z wawrzynu. Najczęściej malował pejzaże, portrety (m.in. portret Stefana Żeromskiego z 1900 roku) oraz akty kobiece. Ilustrował również książki i uprawiał sztukę sakralną. Jego największym dziełem była polichromia wykonana w kościele pod wezwaniem św. Bartłomieja w Koninie, która to polichromia powstała w latach 1908-1910. Po 1918 roku Eligiusz Niewiadomski ograniczył swoją twórczość malarską skupiając się na polityce. Napisał też książkę o malarstwie polskim XIX i XX wieku, którą kończył w więzieniu, gdzie trafił z wyrokiem śmierci za zabójstwo pierwszego prezydenta Gabriela Narutowicza.

Wacław Chodkowski

Wacław Chodkowski (ur. 1878 – zm. 1953)

Malarz. W 1900 r. ukończył w Warszawie Szkołę Rysunkową, gdzie kształcił się pod kierunkiem Wojciecha Gersona, Adama Badowskiego i Jana Kazimierza Kauzika. Zajmował pracownię w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, którego był członkiem rzeczywistym. Wystawiał tam po raz pierwszy w 1914 r. Portret dziewczynki, następnie w 1916 r. Portret chłopczyka i w 1935 r. Owoce. W czasie II wojny światowej, zarówno pracownia, jak i większość prac artysty uległa zniszczeniu. W 1945 r. Chodkowskiego przyjęto do Związku Polskich Artystów Plastyków na podstawie prac malarskich: Pole wilanowskie, Wisła po burzy, Dziewczyna w rogatywce. W 1949 r. wystawił w Bydgoszczy obraz Praca przy piecu hutniczym; w 1951 r. w Warszawie: Stare Miasto odbudowane.