Dawniej ludzie zbierali pocztówki. Pradziadek Ludwik Piekarski (ojciec dziadka Bronisława piekarskiego) i pradziadek Antoni Adamski (ojciec babci Janki z Adamskich Piekarskiej) sporo podróżowali, gównie wgłąb Rosji. Została po nich spora kolekcja pocztówek. Pokazują jak wyglądała Rosja w czasach carskich.
Oto kolejna z pocztówek. Na pewno pradziadka Ludwika, bo to on był na Kaukazie. To jest Erewań i tzw. Błękitny meczet. Jak podaje Wikipedia to jedyny meczet w Erewaniu – stolicy Armenii. Znajduje się w centrum miasta, na ulicy Masztoca 12. W XVI wieku, podczas panowania Imperium Safawidów, szyizm został uznany za religię panującą w Persji, a tym samym na terytorium dzisiejszego Erewania. Meczet został zbudowany w 1765 przez perskiego gubernatora Hosejna Alego Chana jako miejsce piątkowego kazania. Istniała przy nim medresa (szkoła koraniczna). Gdy Rosjanie przejęli Erewań w 1827, Błękitny Meczet był największym z ośmiu meczetów w mieście. W czasach ZSRR, po 1931 roku, meczet zamknięto i urządzono w nim muzeum miejskie. Ponownie zaczął pełnić funkcje religijne po odzyskaniu przez Armenię niepodległości. Jest uważany za symbol dobrosąsiedzkich stosunków między Iranem a Armenią. W latach 1996-1999 został odrestaurowany z funduszy irańskich. Restauracja meczetu nie wśród wszystkich zdobyła uznanie, krytyce poddano to, iż nie zachowano w pełni dawnego wyglądu świątyni. Meczet wieńczą dwudziestometrowa kopuła i minaret o wysokości 24 metrów, które podobnie jak portal są ozdobione jasnoniebieską, wpadającą w odcień turkusowy mozaiką. Przed budynkiem rozciąga się ogród, w którego centralnej części położona jest fontanna służąca wiernym do rytualnego obmywania się. Wokół ogrodu znajduje się kompleks budynków, a wśród nich biblioteka oraz wystawa irańskiej ceramiki. Całość zajmuje powierzchnię 7000 m². We wnętrzach dominuje minimalizm, ściany nie są pokryte płytkami i nie posiadają typowych elementów z islamską kaligrafią. Prostotą odznaczają się także mihrab i minbar. Meczet można zwiedzać.
