Pradziadkowie Piekarscy Ludwik Roch i Zofia Konstancja z Ruszczykowskich pobrali się w 1900 roku. Ślub wzięli w Saratowie. Tam też przyszły do nich gratulacje od przyjaciół i rodzin zarówno pana młodego jak i panny młodej. Na niektórych mój tata dopisał, kim był nadawca.
Po pradziadku Ludwiku Piekarskim została teczka, w której dokumenty zostały introligatorsko oprawione. By je zeskanować musiałam skorzystać ze skanera A3. Są tam m.in. listy, które otrzymywał z Moskwy.
Gdy zaczął się stan wojenny moja babcia była bardzo chora. Mama miała jechać do niej w odwiedziny, ale wprowadzenie stanu wojennego i ostre przepisy meldunkowe oraz o zakazie podróżowania sprawiły, że podróż musiała odłożyć. Trzeba było wystarać się o przepustkę. By ją otrzymać trzeba było przedstawić w urzędzie zaświadczenia ze szpitala o chorobie babci. Przepustkę udało się otrzymać w styczniu.
Przepustka ważna była jeden dzień.
Druga część dzienniczka Henryka Chodkowskiego, który był synem Wacława i Heleny z Przybytkowskich a co za tym idzie ciotecznym bratem mojej babci Janiny z Adamskich Piekarskiej. Mieszkał tuż obok mojego domu na Saskiej Kępie. Był kajakarzem. W czasie wojny szmuglował kajakiem Wisłą mięso z Kozienic do Warszawy. Przed wojną pracował u braci Łopieńskich. Został po nim m.in. dzienniczek. Czemu raptem chodził do szkoły w Tomaszowie? Nie wiem, ale… nie poszedł tam do szkoły od początku roku. Wylądował na naukach w kolejnym… 13 tygodniu. Oto jak mu się wiodło w szkole.
Bronisław Piekarski to rodzony brat mojego Ojca.
Pocztówka przysłana przez znajoma Ojca. Tata przygotowywał dla TVP programy publicystyczne o II wojnie światowej. Jako członek rodziny związanej z Armią Krajową, uczestnik powstania Warszawskiego, miał szerokie kontakty wśród kombatantów. Wywiad z Panią Haliną Surdyk-Brzozowską dla TVP został nagrany w listopadzie 1981 roku. W grudniu generał i reszta zrobili, co zrobili. Wszystko się zmieniło. Ojca najpierw wyrzucono z pracy, potem za sprawą poparcia generała Jana Mazurkiewicza „Radosława” (tego, którego rondo jest na Żoliborzu”) oraz gen. Edwina Rozłubirskiego (obu Ojciec znał ze swojej dziennikarskiej współpracy ze środowiskami kombatanckimi) Ojca do pracy przywrócono, ale w szybkim tempie zesłano „za karę” do Telewizyjnego Kuriera Warszawskiego… Ktoś z życzliwych sąsiadów obrzucił nam wtedy mieszkanie jajami. Ja strasznie płakałam. Mama zaciskała zęby. Sama została zmuszona do przejścia na wcześniejszą emeryturę.
Wydaje mi się, że wywiad z panią Haliną Surdyk Brzozowską nie ukazał się nigdy. Natomiast już po okrągłym stole, a dokładnie w 1995 ukazał się jej pamiętnik sanitariuszki „Tylekroć serce”. Ojciec napisał do niego przedmowę, a promocja książki odbyła się w Muzeum Niepodległości. Po śmierci Ojca dostałam od tyle lat starszej od niego pani Haliny niezwykle wzruszający list… Właśnie o Tacie. A to… ta „słynna” kartka ze stanu wojennego. I obrazek i treść mówią wszystko.
Jakże mi przykro – a jednak nie mogę się zgodzić na rozpowszechnianie moich wspomnień przez TVP czy PR – właśnie teraz. Musimy czekać, mamy w tym wieloletnią wprawę. Halina Surdyk-Brzozowska.
Jacek Malczewski – „Wigilia na Syberii”
To takie materialne nieprzyjemne wspomnienie z kryzysu… Sprawa kartek na jedzenie była przykra. Najgorzej wspominam brak czekolady i w ogóle słodyczy. Gdy po pół roku nie widzenia i nie jedzenia czekolady dostaliśmy paczkę z Niemiec, a tam 6 czekolad, od razu zjadłam wszystkie 6. Tamto zatwardzenie wspominam, jako jedno z koszmarniejszych przeżyć.
Henryk Chodkowski syn Wacława i Heleny z Przybytkowskich był ciotecznym bratem mojej babci Janiny z Adamskich Piekarskiej. Mieszkał tuż obok mojego domu na Saskiej Kępie. Był kajakarzem. W czasie wojny szmuglował kajakiem Wisłą mięso z Kozienic do Warszawy. Przed wojną pracował u braci Łopieńskich. Został po nim m.in. dzienniczek. Czemu raptem chodził do szkoły w Tomaszowie? Nie wiem, ale… nie poszedł tam do szkoły od początku roku. Wylądował na naukach w kolejnym… 13 tygodniu. Czy szczęśliwym? Oto pierwsza część jego dzienniczka. Ta z wyjaśnieniem, jakie miał stopnie już niebawem…
PS Tomaszów – dziś zwany Mazowieckim – wtedy nazywał się Tomaszów Rawski.
Oto jeszcze jedna modlitwa prapradziadka Bronisława Ruszczykowskiego.
