Moim zdaniem praprababcia Stanisława Anna sabina z Gorczyckich Ruszczykowska pięknością nie była, a jednak… prapradziadek Bronisław Franciszek Ksawery Ruszczykowski kochał i się zachwycał. Oto dowód.
A to praprababcia, czyli adresatka.
A to prapradziadek, czyli nadawca. 
A na końcu list do praprababci napisany przez moja prababcię, czyli córkę pary – Zosię późniejszą Ludwikową Piekarską. .
Przepisywane ręcznie przez prapradziadka Bronisława Franciszka Ksawerego Ruszczykowskiego modlitwy są moim zdaniem wzruszające. Zwłaszcza dziś w czasach, w których tak bardzo społeczeństwa odeszły od kościoła i obserwuje się u ludzi kryzys wiary.
Oto pierwsza część.
Ostatnia część wyprawy do Kalisza śladami pamiętnika Jadwigi z Gorczyckich Tyblewskiej.
Dla mnie Kalisz ma tyle wspomnień, że każda bytność wiele nerwów kosztuje. Czasem jak widzę w ruinach odkryte ściany pokoi, gdzie kiedyś z mężem mieszkałam, nie mogę oczu oderwać, czuję po prostu ból fizyczny w sercu, a pomimo tego patrzę i pastwię się sama nad sobą, bo mam wrażenie, że tam są mego męża myśli, słowa, a może i dusza, za którą tęsknię.
Koło drugiego mieszkania, gdzie mieszkaliśmy lat 20 oboje i wychowali nasze dzieci, również przejść obojętnie nie jestem w stanie. Czasem, jak nikogo nie ma, wejdę od strony podwórza i patrzę na ogród, na drzewa sadzone ręką mego męża. Patrzę na okna, schody, a wtedy kiedy zdaję sobie sprawę, że tam w pokoju, poza tymi drzwiami dawniej były najbliższe memu sercu osoby, a dziś tylko obcy ludzie, tłumię łkanie i uciekam, by ukryć łzy cisnące się do oczu. 
Ale… to nie koniec mojej wyprawy do Kalisza. Wiodą tam mnie jeszcze inne tropy. O tym jakie – już za kilka dni.
Rysunek jest przerwany w połowie… Znalazłam go w dzienniczku szkolnym syna Wacława Henryka…
Wacław był szwagrem mojej prababci – Leokadii Karoliny z Przybytkowskich Adamskiej, Ożenił się z jej siostrą Heleną z Przybytkowskich.
Prapradziadek Bronisław Ruszczykowski pisał do swojej córki Zofii z Ruszczykowskich Piekarskiej – mojej praprababci – odpowiedź na pytanie, czy ma jechać do męża do Tyflisu (Tbilisi), czy nie jechać?
Oto szkolna fotografia mojego stryja Antoniego. On to jest ten po lewej stronie od nauczyciela. Fotografia o tyle ciekawa, że na odwrocie podpisali się jego koledzy… Który z nich jest który? Kto z nich przeżył wojnę? Nie wiem.
Ciąg dalszy mojej wyprawy do Kalisza śladami publikowanego już tutaj pamiętnika Jadwigi z Gorczyckich Tyblewskiej.
„Niedawno byłam w Kaliszu. Wszystko przypominało mi męża na każdym kroku, tego ukochanego i niezapomnianego nigdy w mym sercu człowieka. W parku spotykałam ciągle jego kolegów, w gmachu (obecnie starostwa) jak byłam i widziałam te pokoje i schody, po których 40 lat chodził, zdawało mi się, że mi serce pęknie.”
Po Powstaniu Warszawskim moi dziadkowie wraz z moim tatą, adoptowanym dzieckiem z Zamojszczyzny Jankiem Tchórzem oraz prababcią Karolcią, Pradziadkiem Ludwikiem i prababcią Zosią znaleźli się w Częstochowie. 
Laurka mojego stryja Antka dla młodszego brata, czyli mojego taty Macieja…
