Po moim Tacie Macieju Piekarskim zostały dwa sztambuchy, czyli takie pamiętniczki, do których kiedyś wpisywało się wierszyki typu „na górze róże na dole fiołki”. Oto pierwszy sztambuch, a właściwie kartki z niego, bo tyle z niego zostało. To zaledwie 10 stron z wpisami. Między innymi jego brata, a mojego stryja Antka, nauczycielek, ciotek i koleżanek.
Tak wygląda wydany w 1910 roku paszport prababci Karolci. Niewiele można z niego odczytać. Nawet jej zdjęcie jest mocno nieczytelne. Paszport jest zresztą z materiału. Druga strona kompletnie jest nieczytelna, więc nawet nie skanowałam.
Pisałam już o pamiętniku Siostry Jany (Zofii) Brudzińskiej, mojej stryjeczno-ciotecznej babki. Czas na jej święte obrazki. Siostra Jana była niewidoma. Dlatego za każdym razem ręcznie w jej imieniu obrazek podpisywał ktoś inny.
Były już rysunki, były grafiki – czas na obrazy mojego taty… Jest ich tylko kilka…
Martwa natura z hełmem (olej na desce)
Martwa natura z lustrem (olej na płótnie)
Martwa natura z bukietem ślubnym i tygielkiem (pastel).
Ostatni obraz jest jednym z prezentów ślubnych, jakie tata zrobił dla mamy. Tygielek i tackę zrobił sam. Sam tez namalował to, co dla niej zrobił, plus ślubny bukiet pierzastych białych astrów.
Pamiętnik siostry Jany ukazał się w 2001 roku nakładem wydawnictwa Święty Paweł. Jego autorka – Zofia Brudzińska, która jako Niewidoma zakonnica Franciszkanka Służebnica Krzyża przybrała zakonne imię Jana, już wtedy nie żyła. Była moją stryjeczno-cioteczną babką. Jej mama Maria z Piekarskich była rodzoną siostrą mojego pradziadka Ludwika Rocha Piekarskiego.
Siostra Jana oślepła na skutek głodu i chorób. Gdy w 1939 roku trafiła do podwarszawskich Lasek miała resztki wzroku, który na zawsze straciła w czasie II wojny Światowej.
Za namową wielu osób spisała swoje wspomnienia z czasów młodości. Opisała w nich swoją pracę nauczycielki na wschodzie. Tata kibicował jej gorąco w spisywaniu tego, co pamiętała. Przesłała mu potem egzemplarz, którego kopię przekazał on m.in. Papieżowi Janowi Pawłowi II-mu.
Siostra Jana, czyli Zofia Brudzińska (1899-1993) z ciotką Ludwiką Świderską w Samarze w 1917 roku. Ludwika Świderska, siostra jej ojca wychowała ją, gdy zmarła jej mama Maria z Piekarskich.
Tata opublikował te wspomnienia w pierwszym numerze pisma „Niepodległości i pamięć” w 1994 roku. Było to już po śmierci siostry Jany, która zmarła w wieku 93 lat 11 maja 1993 roku.
Publikacji książkowej pamiętnika nie dożyło żadne z nich. 
A poniżej kościół w Satanowie, w którym Siostra Jana przeżyła m.in. nadejście na Podole wojsk bolszewickich. Gdy wojska polskie opuszczały Satanów, a ona nie dawała się namówić na wyjazd nie chcąc opuszczać ludności, którą uczyła, jeden z żołnierzy dowiedziawszy się, że młodziutka Zofia Brudzińska tam zostaje powiedział: „taka młoda i taka ładna, chyba pomylona”.
Były już rysunki mojego taty, a teraz… czas na grafiki… To linoryty… Wszystkie z 1952 roku. Większość wg. Konstantego Marii Sopoćko.
Ostatnia część rysunków dorosłego Macieja, czyli mojego taty. Tym razem karykatury, rysunki rzeźb i portrety. W tym… autoportret…
Portret mojej babci Janiny z Adamskich Piekarskiej
autoportret
portret kolegi – Jacka Chruszczyńskiego
autoportret
autoportret w hełmie
Pokazywałam dowód osobisty pradziadka Antoleńka, więc czas na dowód jego żony, czyli Leokadii Karoliny z Przybytkowskich Adamskiej, zwanej Karolcią. Powinnam właściwie napisać, że jest to dowód wdowy po nim… Dowód został bowiem wydany w momencie, kiedy pradziadek już nie żył.
Druga część rysunków mojego Taty. Tym razem… pastele i fantastyczne stare miasto 🙂
Jakiś czas temu prezentowałam dowód moje praprababci Julianny ze Stalskich Piekarskiej. Czas na dowód ojca jej… wnukowej, czyli Antoniego Adamskiego – mojego pradziadka. (Skomplikowane to pokrewieństwo prawda?)
